به گزارش پایگاه اطلاع رسانی نهاد کتابخانه های عمومی کشور، به منظور گرامیداشت مفاخر ملی و استانی، نشست تخصصی «دهخدای پارسی» با هدف گرامیداشت علامه علی اکبر دهخدا، به همت محافل ادبی نهاد کتابخانه های عمومی کشور با مشارکت کارگروه دائمی شورای هماهنگی پاسداشت زبان فارسی، ۸ اسفند ماه در کتابخانه مرکزی پارک شهر تهران برگزار شد.

اکبر ایرانی، رئیس موسسه میراث مکتوب ضمن تقدیر از نهاد برای ارج گذاری به مقام علامه دهخدا، سخنان خود را با اشاره به سخن بزرگان درباره دهخدا، آغاز کرد. وی گفت: علامه استاد شفیعی کدکنی سخنان بسیاری درباره علامه دهخدا فرمودند از اینجمله که «در قرن بیستم کسانی که مفهوم ایران را از لحاظ فرهنگی حفظ کرده اند، گسترش داده اند و دلیل جاودانگی آن شده اند، افرادی هستند که در کنار بزرگانی چون فردوسی و نظامی باید به آنان احترام گذاشت و سپاسگزار آنان بود. فکر می کنم اگر معدل همه کوشش های این قرن را بگیریم، علی اکبر دهخدا بالاترین جایگاه را در این میان دارد». مولف کتاب «ایرانیان نامدار» در اثری که به انگلیسی نوشته و در لندن چاپ شده می گوید «دهخدا در پژوهش بن جانسون ایران بود؛ در طنز به جاناتان سوئیفت پهلو می زد و روزنامه نگاری و پایبندی اش به قانون، یادآور بن فرانکلین است و ظرافت و تیزبینی او در داستان های کوتاهش به چخوف پهلو می زند». استاد احمد سمیعی در کتابی که فرهنگستان زبان و ادب فارسی درباره ادبیات ژورنالیستی چاپ کرده، درباره علامه دهخدا می گوید «در جمع نویسندگانی که به یمن قلم آن ها و به هوای خواندن نوشته های آن ها، خوانندگان روزنامه ها را می خریدند، نوشته های علی اکبر دهخدا با عنوان چرند و پرند در روزنامه صور اسرافیل بود که وی اشهر نویسندگان ژورنالیستی آن دوره به شمار می آید». علامه محمد قزوینی که دوست قدیمی و هم درس علامه دهخدا بودند، در ستایش هنر شعری علامه زبان به مدح می گشاید و منظومه «انشاالله گربه است» را شاهکاری کم نظیر می خواند. وی به لغتنامه دهخدا نیز به دیده تحسین نگریسته و آن را بزرگ ترین، نفیس ترین و جامع ترین فرهنگی می داند که بعد از اسلام به زبان فارسی تدوین و تألیف شد.

ایرانی ادامه داد: مرحوم دهخدا درباره هویت ملی و زبان معتقد است «گذشته یک ملت قسمت اصلی و ذاتی او است. اگر ما از گذشته خود ببریم، حافظه و ذاکره خود را از دست داده ایم. نسبت به همه چیز و همه کس خود بیگانه شده ایم و تغییر زبان باعث سلب این حافظه ملی و تاریخی می شود. بزرگ ترین ممیزی ملت ما شعر و تاریخ ما است و وحدت ملی ما باید با زبان محفوظ باشد.» زمانی که مرحوم دهخدا این مطلب را مطرح می کند، در کشور همسایه مصطفی کمال پاشا دستور تغییر خط و قطع ارتباط با گذشته و حافظه تاریخی ملت خود را داد. مرحوم فروغی در خاطراتش از قول سفیر آلمان نقل می کند که «عجب ملتی هستند که ارتباط خود را با پیشینه خود قطع می کنند». رضا خان تحت تأثیر مصطفی کمال پاشا می خواست خط را عوض و فارسیزه کند، عربی زدایی کند، در صورتی که مرحوم دهخدا خواست با تألیف لغت نامه شکوه، عظمت و گستره زبان فارسی با رنگین کمان گویش ها و گونه های زبانی که اخیرا به گونه های هروی، سیستانی و ماورالنهری تقسیم شده، را نشان دهد.

رئیس موسسه میراث مکتوب اضافه کرد: خودباوری، تقویت و تحکیم هویت ملی، معرفی مفاخر فرهنگی، تبیین عظمت و گستره واژگان زبان فارسی، مفاهیمی بود که علامه دهخدا برای تحقق این مفاهیم به تدوین لغت نامه روی آورد تا دین خود را به تقویت هویت زبانی، فرهنگی و ملی ایران ادا کند و منبعی پدید آورد که محققان و دانشوران برای حل مشکلات ادبی خود بدان مراجعه کنند. علامه دهخدا با تدوین لغتنامه گامی بلند برای احیای زبان فارسی برداشت؛ زیرا می دانست که فارسی درست نوشتن و رسا و مفهوم سخن گفتن از دیرباز دغدغه پاسداران هویت ملی ما ایرانیان بوده است.

ایرانی ادامه داد: هزار سال پیش قابوس، پسر وشمگیر در قابوس نامه به فرزندش چنین پند گفت «اگر نامه پارسی بود، پارسی که مردمان در نیابند، منویس که ناخوش بود؛ خاصه پارسی که معروف نباشد؛ آن نوشتن، به هیچ حال و آن ناگفته، به». این آسیبی است که در دوره مرحوم دهخدا هم وجود داشت و عده ای در پی این کار بودند و مرحوم فروغی فرهنگستان را به همین منظور تأسیس کرد. در حال حاضر هم عده ای هستند که چنان فارسی سخن می گویند که مخاطب چیزی در نمی یابد.

وی تصریح کرد: زبان فارسی بر دو رکن، فارسی باستان و میانه پیش از اسلام و عربی پس از اسلام استوار شده؛ به تدریج توسعه یافت و در نظم و نثر با گویش ها و زبان های محلی و اقوام ایرانی، با ترکیبات متعدد جلوه کرد و اکنون زبان شناسان از طریق این گویش ها می توانند به محل ساخت و بافت واژه ها پی ببرند و فرهنگ هایی هم در این زمینه نوشته شده است.

ایرانی اضافه کرد: اتکای مرحوم دهخدا بر استخراج لغات تا پیش از قرن هشتم بود و در این دوران، این اثر نمی تواند پاسخگوی محققان باشد، به همین دلیل شاگردان ایشان قصد دارند این اثر گرانقدر را روزآمد کنند. انتشار و چاپ منقح نسخ خطی بعد از انقلاب رشد دوچندانی پیدا کرد و خوشبختانه موسسه پژوهشی میراث مکتوب در ادامه کار بنیاد فرهنگ ایران، بنگاه ترجمه کتاب و ... به کار احیای متون همت گماشت و تاکنون بالغ بر ۴۵۰ متن کهن منتشر شده و به احصای یکی از محققین بالغ بر هزار واژه ای که در هیچ لغتنامه ای نیامده، با انتشار این متون عرضه شده که در فرهنگ نویسی می توان از آن ها بهره جست.

وی گفت: علامه دهخدا در مورد ضرورت تصحیح انتقادی متون نوشته اند«وقتی می گویم به نقل از فلان کتاب، مراد کتابی است که من دارم نه کتاب اصلی به خط مولف؛ چه نسخ یک کتاب غالبا با یکدیگر فرق می کنند و نساخ در آن ها تصرف کرده اند و اغلاط و تصحیحاتی در آن راه یافته و باید منتظر تصحیح کتب با اصول انتقادی امروزی بود». نگاه ایشان به نقد امروزی، کاری است که مرحوم علامه قزوینی در پاریس انجام می دادند و کتب متعددی را تحقیق و تصحیح کردند. استفاده مرحوم دهخدا از نسخ خطی هم مشخص است. برای نمونه نسخه انیس الطالبین صلاح بن مبارک در زمان علامه هنوز چاپ نشده بود. در سال ۱۳۱۸ که علامه قزوینی به تهران مراجعت می کنند، این کتاب را داشتند و آن را در اختیار علامه دهخدا قرار دادند و یادداشت ها و لغت هایی را از این کتاب می نویسند که در لغتنامه محسوس است. از این سرنخ هایی که در لغتنامه وجود دارد می توان به نسخ خطی و متونی که علامه استفاده کرده، پی برد.

رئیس موسسه میراث مکتوب ادامه داد: شرح بر دیوان ناصرخسرو تصحیح سید نصرالله تقوی، شرح بر دیوان سید حسن غزنوی تصحیح مرحوم مدرس رضوی و تصحیح صحاح الفرس نخجوانی، از دیگر آثار علامه دهخدا است. در تألیف امثال و حکم، شاهنامه فردوسی از مهم ترین منابع علامه دهخدا بود که بالغ بر ۷۰۰ مثل را از آن پیدا کردند.

وی تصریح کرد: همانگونه که مرحوم دهخدا فرمودند در تألیف لغتنامه به اعتبار اینکه نسخ خطی، کاتبان متعددی داشته و هر یک به سلیقه خود گاهی تصرفاتی در متن داشته اند، باید در استخراج واژگان از نسخه منقح استفاده کرد. یعنی امثال و حکم که مستند بر شاهنامه است باید بر اساس تصحیح استاد طالبی مطلق بازنگری شود؛ چراکه بعضی از این اشعار دخیل و الحاقی است. انشاالله شاهد روزی باشیم که لغتنامه فارسی، لغتنامه ای اصیل و روزآمد باشد که در اختیار محققان قرار می گیرد.